Do Betlejem

Gdy aniołowie odeszli od nich do nieba, pasterze mówili między sobą: «Pójdźmy do Betlejem i zobaczmy, co się tam zdarzyło i o czym nam Pan oznajmił». Udali się też z pośpiechem i znaleźli Maryję, Józefa oraz leżące w żłobie Niemowlę. Gdy Je ujrzeli, opowiedzieli, co im zostało objawione o tym Dziecięciu. A wszyscy, którzy to słyszeli, zdumieli się tym, co im pasterze opowiedzieli. Lecz Maryja zachowywała wszystkie te sprawy i rozważała je w swoim sercu. A pasterze wrócili, wielbiąc i wysławiając Boga za wszystko, co słyszeli i widzieli, jak im to było powiedziane.

Pasterze, nie cieszący się w tamtych czasach dobrą opinią, dziś powiedzielibyśmy margines społeczny, stają się pierwszymi adresatami wieści o Narodzeniu Zbawiciela. I to właśnie ów margines społeczny daje przykład, jak odpowiadać na Boże zaproszenie. Razem podejmują decyzję, razem idą do Betlejem, razem dają świadectwo. A gdy wracają nie są już tymi samymi ludźmi, bo wracają, wielbiąc i wysławiając Boga. Bóg nas szuka, On do nas przychodzi, nie zważając na naszą pozycję i na naszą dyspozycję. On nas chce. Ale trzeba wybrać się do Betlejem, by wrócić odmienionym '+' ks. Adam