Pasterz

Jezus powiedział do swoich uczniów: „Jak wam się zdaje? Jeśli kto posiada sto owiec i zabłąka się jedna z nich: czy nie zostawi dziewięćdziesięciu dziewięciu na górach i nie pójdzie szukać tej, która się zabłąkała? A jeśli mu się uda ją odnaleźć, zaprawdę powiadam wam: cieszy się nią bardziej niż dziewięćdziesięciu dziewięciu tymi, które się nie zabłąkały. Tak też nie jest wolą Ojca waszego, który jest w niebie, żeby zginęło jedno z tych małych”.

Jezus, patrząc na nas, nie kieruje się matematyką, logiką, opłacalnością. On po prostu nas kocha i dla nas poświęca wszystko. Za mało myślimy o tym. Za mało rozważamy tę prawdę, że odwieczny, wszechpotężny Bóg ukochał nas do końca, do szaleństwa krzyża. Każde nasze zabłąkanie nie jest po prostu naszym wyborem, jest wielką troską Bożego Serca, jest Jego Raną. Ale jest też czasem, gdy On wyrusza na poszukiwanie nas '+' ks. Adam