Osobiście

Gdy jej sąsiedzi i krewni usłyszeli, że Pan okazał jej tak wielkie miłosierdzie, cieszyli się z nią razem. Ósmego dnia przyszli, aby obrzezać dziecię, i chcieli mu dać imię ojca jego, Zachariasza. Ale matka jego odpowiedziała: "Nie, natomiast ma otrzymać imię Jan". Odrzekli jej: "Nie ma nikogo w twoim rodzie, kto by nosił to imię". Pytali więc na migi jego ojca, jak by chciał go nazwać. On zażądał tabliczki i napisał: "Jan będzie mu na imię". I zdumieli się wszyscy. A natychmiast otworzyły się jego usta i rozwiązał się jego język, i mówił, błogosławiąc Boga. Wtedy strach padł na wszystkich ich sąsiadów. W całej górskiej krainie Judei rozpowiadano o tym wszystkim, co się zdarzyło. A wszyscy, którzy o tym słyszeli, brali to sobie do serca i pytali: "Kimże będzie to dziecię?" Bo istotnie ręka Pańska była z nim.

Nie emocje czy postawy innych, bliskich, krewnych, znajomych są kluczowe w naszym życiu, a wierność. Sąsiedzi Elżbiety cieszą się, zdumiewają, są przestraszeni, przejmują się i nic z tego nie wynika. Wola Boża dokonuje się co do joty, a piękna tego doświadcza wierna Elżbieta i mający chwilę słabości Zachariasz. A tłum? Nie wiemy. Brał sobie to wszystko do serca, ale co z tego zostało, nie wiadomo '+' ks. Adam