Nie wolno

Pewnego razu Jezus przechodził w szabat pośród zbóż. Uczniowie Jego, odczuwając głód, zaczęli zrywać kłosy i jeść ziarna. Gdy to ujrzeli faryzeusze, rzekli Mu: "Oto twoi uczniowie czynią to, czego nie wolno czynić w szabat". A On im odpowiedział: "Czy nie czytaliście, co uczynił Dawid, gdy poczuł głód, on i jego towarzysze? Jak wszedł do domu Bożego i jadł chleby pokładne, których nie było wolno jeść ani jemu, ani jego towarzyszom, lecz tylko kapłanom? Albo nie czytaliście w Prawie, że w dzień szabatu kapłani naruszają w świątyni spoczynek szabatu, a są bez winy? Oto powiadam wam: Tu jest coś większego niż świątynia. Gdybyście zrozumieli, co znaczy: „Chcę raczej miłosierdzia niż ofiary”, nie potępialibyście niewinnych. Albowiem Syn Człowieczy jest Panem szabatu".

Z jednej strony chcielibyśmy się wyzwolić spod owego ‘nie wolno’ i wręcz dostajemy białej gorączki, gdy czegoś nam ‘nie wolno’. A z drugiej – niesamowicie szybko sami wyznaczamy przestrzenie, w których czegoś ‘nie wolno’. Pod pewnymi względami jest to bezpieczne, na pewno zaś wygodne, gdy człowiek nie musi wybierać, bo nie musi brać wtedy odpowiedzialności za swój wybór. ‘Nie wolno’ – to znaczy ‘nie mam wyboru’, ktoś inny decyduje za mnie, ja musze się podporządkować. Stąd już tylko krok do przyjęcia roli męczennika, który normalnie żyłby lepiej, głębiej, mocniej, ale po prostu mu nie wolno. Co więcej taka postawa hamuje nie tylko czyjś osobisty rozwój, ale i przeszkadza w tym rozwoju innym. Bo jeśli ‘nie wolno’, to dlaczego ktoś żyje inaczej, ośmiela się nie słuchać. To zgorszenie nie cechowało tylko faryzeuszów, o czym słyszymy w dzisiejszej Ewangelii, ale ono pojawia się wszędzie, gdzie człowiek nie chce przyjąć treści Bożej nauki, przykazań, a zajmuje się tylko zewnętrzną formą '+' ks. Adam