Imię

Gdy Jezus z uczniami szedł drogą, ktoś powiedział do Niego: "Pójdę za Tobą, dokądkolwiek się udasz". Jezus mu odpowiedział: "Lisy mają nory i ptaki podniebne – gniazda, lecz Syn Człowieczy nie ma miejsca, gdzie by głowę mógł położyć". Do innego rzekł: "Pójdź za Mną". Ten zaś odpowiedział: "Panie, pozwól mi najpierw pójść pogrzebać mojego ojca". Odparł mu: "Zostaw umarłym grzebanie ich umarłych, a ty idź i głoś królestwo Boże". Jeszcze inny rzekł: "Panie, chcę pójść za Tobą, ale pozwól mi najpierw pożegnać się z moimi w domu". Jezus mu odpowiedział: "Ktokolwiek przykłada rękę do pługa, a wstecz się ogląda, nie nadaje się do królestwa Bożego".

Przed Bogiem i w oczach Bożych zawsze mamy imię, bo imię oznacza obecność, bliskość, relację. Kiedy człowiek nie ma imienia, to jakby go nie było. Rozmówcy Jezusa nie dali Mu siebie, nie dali swojej obecności. I to dlatego tyle spraw ich absorbuje, dlatego tyloma sprawami się zastawiają. Oni po prostu nie żyją, są jak umarli, którzy grzebią umarłych, nie chcą prawdziwego życia. Ewangelia pyta nas dziś o nasze imię, o nasza tożsamość. Kiedy zabieramy się za modlitwę, to stajemy przed Bogiem jako kto? '+' ks. Adam