Nasza winnica

Jezus powiedział do arcykapłanów i starszych ludu: "Posłuchajcie innej przypowieści. Był pewien gospodarz, który założył winnicę. Otoczył ją murem, wykopał w niej tłocznie, zbudował wieżę, w końcu oddał ją w dzierżawę rolnikom i wyjechał. Gdy nadszedł czas zbiorów, posłał swoje sługi do rolników, by odebrali plon jemu należny. Ale rolnicy chwycili jego sługi i jednego obili, drugiego zabili, trzeciego zaś ukamienowali. Wtedy posłał inne sługi, więcej niż za pierwszym razem, lecz i z nimi tak samo postąpili. W końcu posłał do nich swego syna, tak sobie myśląc: Uszanują mojego syna. Lecz rolnicy, zobaczywszy syna, mówili do siebie: "To jest dziedzic; chodźcie, zabijmy go, a posiądziemy jego dziedzictwo". Chwyciwszy go, wyrzucili z winnicy i zabili. Kiedy więc przybędzie właściciel winnicy, co uczyni z owymi rolnikami?" Rzekli Mu: "Nędzników marnie wytraci, a winnicę odda w dzierżawę innym rolnikom, takim, którzy mu będą oddawali plon we właściwej porze". Jezus im rzekł: "Czy nigdy nie czytaliście w Piśmie: "Ten właśnie kamień, który odrzucili budujący, stał się głowicą węgła. Pan to sprawił, i jest cudem w naszych oczach". Dlatego powiadam wam: Królestwo Boże będzie wam zabrane, a dane narodowi, który wyda jego owoce".

Jezus mówi dzisiaj do nas. I nie mówi tylko o minionych wydarzeniach, znacznie mocniej kieruję tę przypowieść do nas, to znaczy chce, byśmy odczytali te przypowieść w świetle naszej historii, w świetle naszego życia. Bóg dał nam wszystko, co konieczne, ważne, co potrzebne do właściwego wzrostu i owocowania. Dał nam wreszcie swój najcenniejszy dar – swego umiłowanego Syna. Bóg chce, byśmy przynosili owoc, ma prawo tego oczekiwać, zwłaszcza gdy o te dary prosimy i deklarujemy, że będziemy z nich korzystać. Nie chodzi o to, by się bać i by zacząć drżeć przed Bogiem. Jezus chce, byśmy podjęli świadomą pracę nad swoim życiem, byśmy nie przepuszczali życia między palcami, byśmy nie zostawiali niczego swojemu biegowi '+' ks. Adam