Zaufać

Wróciło siedemdziesięciu dwóch z radością, mówiąc: «Panie, przez wzgląd na Twoje imię nawet złe duchy nam się poddają». Wtedy rzekł do nich: «Widziałem Szatana, który spadł z nieba jak błyskawica. Oto dałem wam władzę stąpania po wężach i skorpionach, i po całej potędze przeciwnika, a nic wam nie zaszkodzi. Jednakże nie z tego się cieszcie, że duchy się wam poddają, lecz cieszcie się, że wasze imiona zapisane są w niebie». W tej to chwili rozradował się Jezus w Duchu Świętym i rzekł: «Wysławiam Cię, Ojcze, Panie nieba i ziemi, że zakryłeś te rzeczy przed mądrymi i roztropnymi, a objawiłeś je prostaczkom. Tak, Ojcze, gdyż takie było Twoje upodobanie. Ojciec mój przekazał Mi wszystko. Nikt też nie wie, kim jest Syn, tylko Ojciec; ani kim jest Ojciec, tylko Syn i ten, komu Syn zechce objawić». Potem zwrócił się do samych uczniów i rzekł: «Szczęśliwe oczy, które widzą to, co wy widzicie. Bo powiadam wam: Wielu proroków i królów pragnęło ujrzeć to, co wy widzicie, a nie ujrzeli, i usłyszeć, co słyszycie, a nie usłyszeli».

Jeśli nie zaryzykujemy i któregoś dnia po prostu nie staniemy w mocy Jezusa, w Jego imię, to nigdy nie zobaczymy, jak wiele Bóg chce zdziałać przez nas. Dobrze, że staramy się żyć po Bożemu, tyle że owo ‘po Bożemu’ rozumiemy najczęściej jako ‘w miarę, dobrze, prawidłowo’. A to jest niesamowite ograniczenie naszego powołania. I najczęściej przy poważniejszych trudnościach, kłopotach pojawia się lęk, samotność, wątpliwości, zniechęcenie, frustracja, a czasem i rozpacz. Tylko zachowanie dziecięcej prostoty i ufności może nas przed tym wszystkim ochronić, ale najpierw trzeba uznać, że jesteśmy szczęśliwi, skoro widzimy więcej niż inni, czujemy więcej, słyszymy więcej, doświadczamy więcej '+' ks. Adam